Achtbaan van emoties

De afgelopen twee weken, waren geweldig!!!

Vorige week zaterdag zijn we met alle meisjes, in totaal 40, naar het strand in Brufut geweest. Ik was iets nerveus voor die tijd, toch bang dat ze diep het water in wilden, of ver weg over het strand zouden rennen. Gelukkig waren mijn zenuwen helemaal voor niets. Alle meiden luisterden hartstikke goed en, doordat de meesten nog nooit naar het strand waren geweest en bang waren voor het water en de golven, bleven ze in de buurt. In totaal waren we met vijf Nederlanders die goed op ze konden letten. Wat hebben we een plezier gehad met z'n allen. Fatou heeft heerlijk kunnen genieten van alle blije kinderen, die met name door háár, zo blij en onbevangen kind kunnen zijn!!

In mijn vorige verslag schreef ik dat we met z'n allen met smart zaten te wachten op de komst van de tweede kleinzoon van Fatou. Vorige week zaterdag op zondagnacht, was het dan zover! Na een hele mooie, ongecompliceerde bevalling werd het prachtige jongetje geboren. Het was zenuwslopend! De mensen op de compound die wakker waren, waren met elkaar aan het bidden. Iedereen was muisstil! Ook fatou was erg nerveus. Alle zenuwen vloeiden van haar af toen de bevalling achter de rug was en zij haar tweede kleinzoon liefdevol kon verwelkomen. Een paar dagen was zij geen verloskundige, geen verpleegkundige, maar een héle trotse oma! Het was heel erg bijzonder om dit mee te maken. Ik voel mij nu een beetje kraamverzorgster. Heerlijk om iedere dag de baby in badje te mogen doen en te vertroetelen!

Vorige week stond verder de helemaal in het teken van de ceremonie van Fatou die op 14 februari gevierd werd. Alles hier op de compound is opnieuw geschilderd, schoongemaakt en opgeruimd. Iedereen heeft op z'n eigen manier een steentje bij kunnen dragen. Hier in Gambia wordt alles sámen gedaan, dit vind ik erg mooi aan de cultuur!

Zaterdag begon de dag met de naamceremonie van de baby. In de eerste week had de baby dus nog geen naam. Familieleden en dorpsgenoten, discussieerden over de naam die de baby zou moeten krijgen. Het zijn vooral de mannen die hierover beslissen. Alle vrouwen hielden zich vooral bezig met het voorbereiden van het eten. Het eten voor na de naamceremonie,
maar ook al de voorbereidingen van het eten tijdens de ceremonie van Fatou later die dag. De lunch heb ik maar overgeslagen, dat was namelijk een schaap wat ritueel geslacht werd. Dit is iets wat wij niet gewend zijn, maar wat wel een onderdeel is van de cultuur hier. Prachtig om te zien hoe iedereen zichzelf kleedt. Alle mannen, vrouwen en kinderen droegen zulke mooie en kleurrijke kleding! Iedereen maakte een hele blije en gelukkige indruk. De baby kreeg de naam "Oustaz".

Toen het ochtendprogramma ten einde liep, begonnen de voorbereidingen voor de ceremonie van Fatou. Deze zou om 17 uur begonnen, maar liep (niet geheel onbekend) wat uit. Het begon uiteindelijk om 18 uur. Met z'n allen hebben we voor die tijd alles versierd met ballonnen, slingers en lampionnen. Wat een feest was dit alles bij elkaar. Er was muziek, een drumband en er waren ruim 500 gasten. Verschillende mensen hielden een toespraak, waaronder de voorzitster van de vrouwenbeweging. Fatou wordt door veel mensen geroemd vanwege de dingen dingen die zij doet. Zij biedt ruim 40 kansarme meisjes een veilig thuis, school, goede voeding en medische zorg. Daarnaast is het een hele ervaren verpleegkundige en een geweldige verloskundige. Alles wat zij doet, doet zij met haar hart. Dubbel en dwars verdiend!!
De award "Gambian woman of the year", werd uitgereikt door de voorzitter van Whats'on - Gambia. Het grootste online media van Gambia. Ook dit was bijzonder om mee te mogen maken, wat een onvoorstelbare, leuke dag.

Iedereen kan terugkijken op een heel geslaagd weekend, onuitwisbare herinneringen!

Naast al het feestgebruis, blijven we bezig in de kliniek. Soms val ik van de ene verbazing, in de andere... Zo kwam er vorige week een vrouw voor een consult vanwege maagpijn. Toen ik haar vroeg of zij ook medicijnen slikte, kreeg ik een zakje waarin Paracetamol zat en vijf soorten anti-biotica. Zij had dit in de apotheek gekocht, vanwege nekpijn?? Met alleen het slikken van de Paracetamol, waren de maagklachten verdwenen en zakte de nekpijn af.

Gisteravond kwam er een moeder samen met haar (ongeveer) 17 jarige zoon. Ze kwam, omdat hij nog steeds niet kon praten. Het was mij gelijk wel duidelijk dat deze jongen een behoorlijke verstandelijke beperking had. Misschien als gevolg van de bevalling? Zij vertelde dat zij thuis van hem bevallen is en dat het een hele gecompliceerde bevalling geweest is. Heel erg triest dat zulke dingen gebeuren. Godzijdank heeft hij een hele lieve moeder, aan alles was te zien dat hij haar vertrouwde. Deze jongen heeft hier absoluut geen toekomst.

En dan is het alweer 18 februari. Over 9 dagen ga ik naar huis. Het voelt alsof ik in een soort achtbaan van emoties zit. Aan de ene kant heel erg blij om Roy en de rest van mijn familie en vrienden weer te zien en het 'normale' leven in Nederland weer op te pakken. Aan de andere kant ben ongelofelijk verdrietig dat ik afscheid moet gaan nemen van Fatou en alle kinderen. De band die ik met Fatou heb opgebouwd vind ik heel erg speciaal. Ik zie haar als een soort pleegmoeder, maar ook als een vriendin!! We hebben heel veel plezier samen en we kunnen overal over praten. Afgelopen nacht gingen we pas om 2 uur slapen, omdat we met elkaar een dvd hebben gekeken. Zo gezellig!!
En de kinderen, tja.. ik geniet zo van hun liefde, gezelligheid en het kattenkwaad wat ze uithalen.

Als ik nu terugkijk naar de afgelopen vier maanden, voel ik mij zo rijk. Rijk, omdat ik de kans heb gekregen om zulke bijzondere mensen te leren kennen. Zulke leuke en bijzondere dingen die ik mee heb mogen maken. Toch heb ik het hier niet altijd makkelijk gehad. Ik heb in-en in trieste dingen gezien. Veel zieke kindjes en vooral de armoede maakt, nog steeds, veel indruk op mij. Ook ben ik een paar keer flink ziek geweest. Toen Roy, pap en mam weggingen begin januari, heb ik een paar hele moeilijke dagen gehad. Gelukkig hebben de leuke dingen altijd de overhand gehouden, waardoor ik positief bleef. Het is een onbeschrijfelijke en mooie ervaring!!!

Nu ga ik er nog een geweldige week van maken en eruit halen wat erin zit!
Vrijdag komen mama en Tineke, dan kan ik alvast weer een beetje wennen en ontwennen... Gemengde gevoelens!

Veel liefs,

Lies xx