Nachtmerrie!!
Blijf op de hoogte en volg Liesbeth
13 Januari 2015 | Gambia, Kunkujang
Vannacht om 5 uur werd er op mijn deur geklopt. Wanneer we een bevalling moeten begeleiden, belt Fatou mij altijd. Ik vond het vreemd... Snel aangekleed en naar de kliniek gerend.
Eenmaal in de kliniek schrok ik mij dood. Op de tafel lag het jongetje van acht maanden, die eerder deze week werd behandeld voor astma en een luchtweginfectie. Gisteren begon hij op te knappen. Geen koorts meer en hij lachte weer zo vriendelijk naar iedereen.
Vannacht begon hij erg zwaar adem te halen, waarna zijn ademhaling stopte. Fatou en ik zijn begonnen met reanimeren. Tussendoor zagen wij dat hij zelf probeerde adem te halen, wat een positief signaal was.
Hobbelend en bobbelend over de slechte wegen onderweg naar het ziekenhuis in Banjul, hebben Fatou en ik de reanimatie voortgezet. Fatou gaf hartmassage en ik gaf mond op mondbeademing. Op dat moment dacht ik alleen maar BLIJF LEVEN!! Tussendoor steeds met de stethoscoop geluisterd of er hartactie was, die was er. Vlak voordat wij aankwamen in Banjul, voelden wij het leven tussen onze vingers doorglippen.
Een nachtmerrie voor iedereen... De moeder van het jongetje zat voor in de ambulance. Zij was alleen, verder geen familie die haar kon steunen. Ik wist niet meer hoe ik haar kon troosten. Gelukkig hebben veel mensen hier houvast aan Allah, dit gaf ook haar troost.
Toen wij eenmaal thuis waren, werden de moeder en haar zoontje opgehaald door familie. Vanmiddag zijn Fatou en ik samen naar de familie geweest, om ons medeleven te tonen. Ook dit was indrukwekkend. Het jongetje was al begraven door de mannen, vrouwen mochten hier niet bij zijn. De moeder zat in een hoekje triest voor zich uit te kijken. De vader zat in een andere ruimte, samen met andere mannen, te bidden. In niets te vergelijken met een begrafenisritueel zoals wij dat in Nederland gewend zijn.
Deze dag zal ik nooit vergeten. De oorzaak van het overlijden is niet bekend, hier wordt immers geen onderzoek naar gedaan. Een arts in Banjul vermoedde dat het een overactieve luchtweg was?? Dit blijft gissen.
Fatou en ik hebben ons best gedaan. (Gelukkig) heb ik weinig ervaring met reanimeren en geen ervaring met het reanimeren van baby's. Ik volg de BLS cursussen op mijn werk, maar dat is anders dan wat hier in de praktijk uitgevoerd moest worden. Ik ben immers geen arts. Ik weet niet of we het goed gedaan hebben, maar ik heb gedaan wat ik dacht dat goed was op dat moment. Het mocht helaas niet baten... Ik begin meer en meer respect te tonen voor Fatou, die als verloskundige en verpleegkundige, zoveel initiatieven moet nemen, ook die een arts in Nederland zal nemen.
De stemming op de compound hier, is bedrukt. Er wordt onderling veel over gesproken. Toch heb ik het gevoel dat emoties onder de Gambiaanse bevolking sneller 'weggestopt' worden, dan dat wij dat gewend zijn.
Naast deze dramatische gebeurtenis, hebben we meerdere heftige patiënten gezien deze dagen. Zo was er gisteren een HIV positieve vrouw die werd verstoten door haar familie, vanwege haar ziekte. Hartverscheurend!!
Ik vind het niet makkelijk om met deze dingen om te gaan. Bij Fatou kan ik echt mijn 'ei' kwijt en andersom ook. Toch is het moeilijk om sommige emoties te vertalen... Gelukkig heb ik mijn telefoon!!
Na deze dingen heb ik nog steeds het gevoel dat 6,5 weken heel erg lang gaan duren. Ondanks dat het niet makkelijk is, moet ik zeggen dat ik deze ervaringen absoluut niet had willen missen!!
Hopelijk mogen we snel een goede bevalling begeleiden!!!
Eenmaal in de kliniek schrok ik mij dood. Op de tafel lag het jongetje van acht maanden, die eerder deze week werd behandeld voor astma en een luchtweginfectie. Gisteren begon hij op te knappen. Geen koorts meer en hij lachte weer zo vriendelijk naar iedereen.
Vannacht begon hij erg zwaar adem te halen, waarna zijn ademhaling stopte. Fatou en ik zijn begonnen met reanimeren. Tussendoor zagen wij dat hij zelf probeerde adem te halen, wat een positief signaal was.
Hobbelend en bobbelend over de slechte wegen onderweg naar het ziekenhuis in Banjul, hebben Fatou en ik de reanimatie voortgezet. Fatou gaf hartmassage en ik gaf mond op mondbeademing. Op dat moment dacht ik alleen maar BLIJF LEVEN!! Tussendoor steeds met de stethoscoop geluisterd of er hartactie was, die was er. Vlak voordat wij aankwamen in Banjul, voelden wij het leven tussen onze vingers doorglippen.
Een nachtmerrie voor iedereen... De moeder van het jongetje zat voor in de ambulance. Zij was alleen, verder geen familie die haar kon steunen. Ik wist niet meer hoe ik haar kon troosten. Gelukkig hebben veel mensen hier houvast aan Allah, dit gaf ook haar troost.
Toen wij eenmaal thuis waren, werden de moeder en haar zoontje opgehaald door familie. Vanmiddag zijn Fatou en ik samen naar de familie geweest, om ons medeleven te tonen. Ook dit was indrukwekkend. Het jongetje was al begraven door de mannen, vrouwen mochten hier niet bij zijn. De moeder zat in een hoekje triest voor zich uit te kijken. De vader zat in een andere ruimte, samen met andere mannen, te bidden. In niets te vergelijken met een begrafenisritueel zoals wij dat in Nederland gewend zijn.
Deze dag zal ik nooit vergeten. De oorzaak van het overlijden is niet bekend, hier wordt immers geen onderzoek naar gedaan. Een arts in Banjul vermoedde dat het een overactieve luchtweg was?? Dit blijft gissen.
Fatou en ik hebben ons best gedaan. (Gelukkig) heb ik weinig ervaring met reanimeren en geen ervaring met het reanimeren van baby's. Ik volg de BLS cursussen op mijn werk, maar dat is anders dan wat hier in de praktijk uitgevoerd moest worden. Ik ben immers geen arts. Ik weet niet of we het goed gedaan hebben, maar ik heb gedaan wat ik dacht dat goed was op dat moment. Het mocht helaas niet baten... Ik begin meer en meer respect te tonen voor Fatou, die als verloskundige en verpleegkundige, zoveel initiatieven moet nemen, ook die een arts in Nederland zal nemen.
De stemming op de compound hier, is bedrukt. Er wordt onderling veel over gesproken. Toch heb ik het gevoel dat emoties onder de Gambiaanse bevolking sneller 'weggestopt' worden, dan dat wij dat gewend zijn.
Naast deze dramatische gebeurtenis, hebben we meerdere heftige patiënten gezien deze dagen. Zo was er gisteren een HIV positieve vrouw die werd verstoten door haar familie, vanwege haar ziekte. Hartverscheurend!!
Ik vind het niet makkelijk om met deze dingen om te gaan. Bij Fatou kan ik echt mijn 'ei' kwijt en andersom ook. Toch is het moeilijk om sommige emoties te vertalen... Gelukkig heb ik mijn telefoon!!
Na deze dingen heb ik nog steeds het gevoel dat 6,5 weken heel erg lang gaan duren. Ondanks dat het niet makkelijk is, moet ik zeggen dat ik deze ervaringen absoluut niet had willen missen!!
Hopelijk mogen we snel een goede bevalling begeleiden!!!
-
13 Januari 2015 - 17:31
Erzsi :
Ach Liesbeth, wat een verdriet ! En wat zal spannend geweest zijn. Als je doet wat je denkt dat je doen moet is dat altijd goed. Vertrouw daar maar op. En, wat je doet met liefde komt hoe dan ook altijd " door ". Sterkte meissie, en houd je goed ! Liefs. Erzsi . -
13 Januari 2015 - 18:49
Roely Zwiers:
Wat een afschuwelijke gebeurtenis Liesbeth. Zeer indrukwekkend voor jullie. Als je hebt gedaan wat je kon doen heb je het supergoed gedaan, ondanks de trieste afloop. Je bent daar zo goed bezig Liesbeth. Heb diepe bewondering voor je. Wat je zegt, nu hopen dat er binnenkort een normale bevalling komt voor jullie. Dat gaat zeker gebeuren. Veel succes, sterkte en energie voor de komende weken. Liefs Roely. -
13 Januari 2015 - 19:03
Ivonne En Fred:
Hoi lieve Lies,
Helaas zijn dit momenten die veel voorkomen in Gambia. Medische zorg is er niet of amper. Daarom is de post waar je werkt heel belangrijk. Fatou en haar mensen kunnen niet alles maar elk leven dat ze redden is er een. Hoop dat jij je niet schuldig voelt mbt wel of niet goed gedaan? Je hebt gedaan wat in je macht lag.
RVTH kan ook niet alles
Moest vandaag bloedprikken en hoor de mensen in Nederland dan klagen over het lange wachten dan word ik wel eens boos zo van klagen hallo in Gambia moeten mensen soms dagen wachten of kan je niet eens je bloed laten onderzoeken. net als wat je schreef men weet soms niet eens waaraan kinderen/mensen dood gaan.
Goede medische zorg is een must in Gambia en ik hoop dat meerdere stichtingen hier ook eens naar kijken hoe we dit kunnen verbeteren met elkaar.
Lieverd succes met je verblijf nog daar maar vergeet niet om ook aan jezelf te denken!!! Knuffel van ons
-
13 Januari 2015 - 22:04
Hillegonda:
Lieve Liesbeth, je hebt gedaan wat je moest doen en dat was handelen. Helaas is de afloop niet zoals je graag had gewild. Het kost tijd om dit te verwerken. Je bent erg moedig! Liefs Hillegonda. -
13 Januari 2015 - 22:15
Tineke Timmer:
Lieve Lies wat hebben jullie ontzettend jullie best gedaan. Helaas liep het anders af dan je gehoopt had. Ik ben zo ontzettend trots op je.
Heel veel sterkte en ik hoop dat de komende weken nog wat leuke bevallingen in petto heeft. Morgen is deze week al weer half. Liefs Tineke -
13 Januari 2015 - 22:49
Joke:
Lies, wat een verdriet, weet dat we in gedachten altijd bij je zijn !
Liefs je moeder..... -
14 Januari 2015 - 18:36
Elly Hogendoorn:
Begrijpelijk jouw verdriet..eerder machteloosheid..wij realiseren ons hier niet in wat v een luxe wij moven toeven...de ongelijkheid in de wereld wordt hiermee weer onderstreept..liefs Elly
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
