Vier weken later

Vandaag precies vier weken geleden, heb ik Gambia verlaten.

De laatste dagen in Gambia waren heel erg dubbel. Zo blij om Roy snel weer te zien, maar ongelofelijk verdrietig om afscheid te nemen van de mensen en het land waar ik vier maanden de tijd van mijn leven heb gehad.

Fatou en andere mensen op de compound hadden een afscheidsceremonie georganiseerd, zo lief! Dit was de laatste avond, voordat ik naar huis ging. Dit was een hartstikke gezellig feestje, maar ook zo verdrietig!!

Het afscheid nemen was verschrikkelijk. Op de compound stonden alle meisjes heel verdrietig kushandjes te geven, bij het zien hiervan, brak mijn hart. Onderweg naar het vliegveld, heeft niemand gepraat, het geluid wat ik hoorde, was enkel het wegslikken van tranen. Ook op het vliegveld, was het erg moeilijk. Het werd nu wel echt definitief. Wat was ik blij dat mijn moeder de laatste week bij mij was, toen ik afscheid moest nemen van Fatou. Fatou is de afgelopen maanden de vrouw, waarmee ik lief en leed gedeeld heb.

Na dit verdrietige afscheid, was het GEWELDIG om Roy en pap eindelijk weer vast te kunnen houden.

Helaas had ik de eerste week dat ik thuis was, een abses in mijn gezicht, waardoor we heel wat uren in het ziekenhuis doorbrachten. Ik voelde mij absoluut niet lekker, waardoor ik nog maar weinig aan het verwerken toekwam, van alles wat ik heb meegemaakt in Gambia.

Gelukkig ben ik weer helemaal opgeknapt en het leven hier weer op kunnen pakken. Samen met Roy genieten, lekker werken en weer aan het paardrijden.

Bijna ieder moment van de dag denk in terug aan Gambia. Vooral aan de bijzonder mooie mensen die ik heb mogen leren kennen. Meestal denk ik aan hen met een lach, maar soms ook met een traan. Sommige dingen komen in een soort film voorbij. Als ik denk aan de lieve kinderen, word ik week. Ik zou ze dan zo graag even willen knuffelen, maar dat kan helaas niet.

Mijn periode in Gambia, was fantastisch. Toch was het niet altijd makkelijk. Los van de trieste dingen, hebben veel mensen zo'n andere manier van denken. Er wordt geleefd van dag tot dag. Dingen als plannen en sparen, vindt men moeilijk, misschien ook onnodig? Het maken van afspraken ging soms wat moeizaam. Dit was even wennen.

In Gambia heb ik mij geen moment onveilig gevoeld. Alleen de eerste keer dat ik naar de markt ging, was ik geshockeerd. Maar dit was meer om de hoeveelheid mensen. Ik had er wat anders van verwacht.

In de periode dat Roy en mijn ouders in Gambia waren, tijdens de feestdagen, ben ik veel in Kololi geweest, een toeristisch gedeelte van Gambia. Hier merkte ik wel op dat dit een ander Gambia is, dan op de compound in Kunkujang. Veel mensen wilden een praatje maken, het voelde soms zelfs wat opdringerig. Dit vond ik bij tijd en wijlen best vervelend.

De Gambiaanse bevolking zou misschien wat kunnen leren van Europeanen? Ik denk hierbij bijvoorbeeld aan plannen, afspraken maken en je daaraan houden en bijvoorbeeld meer zorgen voor een ritme. Andersom vind ik echter dat Nederlanders ook veel van Gambianen zouden kunnen leren. Wat mij gepakt heeft, is het zorgen voor elkaar. Iedereen zorgt voor elkaar, of je elkaar nou aardig vindt, of niet. Ook kinderen kunnen heel goed samen spelen en samen delen, ontroerend om te zien in hoeveel delen een biscuitje gedeeld kan worden.

Ik heb nog bijna dagelijks contact met Fatou, maar ook met Ya Amie, zij werkt in de kliniek. Zij hebben, samen met veel andere mensen een bijzonder plaatsje in mijn hart. Ik zal hen dan ook altijd blijven helpen, waar ik dat kan en zodra ik kan, zal ik hen weer op gaan zoeken!

Ik wil iedereen heel erg bedanken die mij in de periode dat ik in Gambia verbleef, gesteund en gevolgd heeft.