Back to reality

Zo, eindelijk weer een update op mijn blog.

De afgelopen weken waren Roy, pap, mam en Jannie in Gambia en wat hebben we genoten met elkaar. Ik heb er zo naar uit gekeken om iedereen weer te zien en om alles hier te láten zien!!

Ik ben vaak 's ochtends bij Fatou geweest om te helpen in de kliniek, 's middags had ik dan tijd om leuke dingen te doen met mijn familie. Als er een bevalling was, belde Fatou mij op en reden wij deze kant op. We hadden zelf de beschikking over een auto. Een keer is mijn moeder mee geweest om een bevalling mee te maken, dit vond ik zo bijzonder. Mijn moeder ondersteunde de vrouw met puffen en persen, terwijl ik hielp om het kind geboren te laten worden.

Het was heel erg leuk om kerst en oud&nieuw in deze temperaturen te vieren, heerlijk aan het strand!! Op 25 december hebben wij een kerstdiner voor de meisjes in het weeshuis van Fatou gemaakt, ook dat was een feestje om te doen, wat was iedereen blij!!

We hebben mooie dingen van het land gezien, onder andere het eiland van Kunta Kinteh, de reis er naartoe was prachtig!!

Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan... 9 januari was het voor Roy, pap en mam weer tijd om terug naar Nederland te gaan. Wat een moeilijk afscheid, ik heb mij in de elf weken dat ik hier ben, nog niet zo eenzaam en verdrietig gevoeld dan de laatste 3 dagen. Ondanks dat iedereen hier zo lief is, had ik maar één wens en dat was thuis zijn. Fatou heeft echt geprobeerd om mij voldoende afleiding gegeven. Zij lijkt wel een tweede moeder voor mij, ben dol op haar!!

Gelukkig gaat alles nu weer beter en zie ik alles weer positiever in!! In de kliniek is er van alles te doen, dat geeft voldoende afleiding. Zo hebben wij gisteravond een oudere vrouw opgenomen met een gebroken kuit-en scheenbeen. Haar familie kan niet goed voor haar zorgen en hier hebben wij voldoende mogelijkheden om het voor haar zo comfortabel mogelijk te maken. Sinds vrijdag hebben we alweer twee bevallingen gedaan en er zijn meerdere zwangeren 'ready'. Ik blijf het het geweldig vinden om bevallingen te doen en daarna te zorgen voor moeder en kind. Zo dankbaar!!

In de periode dat mijn familie hier was, kon ik alle trieste en indrukwekkende dingen even 'vergeten'. Wat ik het allermoeilijkste vind, zijn de besnijdenissen die bij jongetjes, die hier in de kliniek door een arts uitgevoerd worden. Het moet wel zóveel pijn doen. Het gehuil van al deze lieve en mooie kindjes raakt mij enorm. Ik kan het slecht zien en loop regelmatig zelf huilend weg. Gelukkig kan ik, ook hier, met Fatou heel goed over praten. Ik weet dat dit echt de cultuur is en dat ik hier niets aan kan veranderen.

De komende weken ga ik samen met Fatou andere ziekenhuizen en klinieken bezoeken om zo nog meer van Gambia te zien en te ervaren. Genoeg leuke dingen om naar uit te kijken!!

Éven heb ik gedacht dat ik het niet zal redden tot 27 februari, maar gelukkig heb ik er weer vertrouwen in en ga ik er nog 7 weken tegenaan en er wat moois van maken!!

Veel liefs uit Gambia!!